بسم الله الرحمن الرحیم
وَعَلَى الثَّلاَثَةِ الَّذِینَ خُلِّفُواْ حَتَّى إِذَا ضَاقَتْ عَلَیْهِمُ الأَرْضُ بِمَا رَحُبَتْ وَضَاقَتْ عَلَیْهِمْ أَنفُسُهُمْ وَظَنُّواْ أَن لاَّ مَلْجَأَ مِنَ اللّهِ إِلاَّ إِلَیْهِ ثُمَّ تَابَ عَلَیْهِمْ لِیَتُوبُواْ إِنَّ اللّهَ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ .
و [نیز] بر آن سه تن که بر جاى مانده بودند، [و قبول توبه آنان به تعویق افتاد] تا آنجا که زمین با همه فراخىاش بر آنان تنگ گردید ، و از خود به تنگ آمدند و دانستند که پناهى از خدا جز به سوى او نیست. پس [خدا] به آنان [توفیق] توبه داد، تا توبه کنند . بى تردید خدا همان توبهپذیر مهربان است. (توبه – 118 )
***
این آیه ، آیه ی دلتنگی است ... مثل تو ... همان وقت هایی که زیر آسمان چادرت حسرت دست های او را می باری ... و نگاهش را روی قطره قطره ی باران های موسمی ات حس می کنی . وقتی زمین با همه ی وسعتش گوشه ای برای کز کردن تو ندارد ... یک گوشه که پل بزنی تا آغوش خدا ... انگار پایه های این طرف سست است ... و روی اشک معلق ... رویت هم که نمی شود حرف بزنی . خیلی هم که با خودت کلنجار بروی و دو سه جمله بگویی ... یک دفعه به خودت می آیی و می گویی ... اصلا الان به من گوش می دهی ؟ به من ... من که این قدر اذیتت ... که این قدر دلت را ... که این قدر ... خ ر ا ب م ... گوش می دهی ...
حالا از آن موقعی که آخرین آیه ی نور به زمین رسید هزار و اندی سال گذشته ... و ما اگر برای گناهان کوچک و بزرگمان توبه می کنیم منتظر نیستیم آیه ای نازل شود و بفهمیم بخشیده شده ایم یا نه . پیامبر نیست که برویم معذرت خواهی ... اماممان را هم که غایب کرده ایم ... اما ... همان موقعی که داری می باری ، همان موقعی که چرخیدن زمین را زیر پایت حس می کنی ، همان موقع که شک داری همین گوشه ای که نشسته ای سهم تو از این دنیا هست یا نه ، همان موقعی که خجالت می کشی صدایش بزنی حتی و فقط با اشک هایت حرف می زنی ، همان موقع که فکر می کنی دیگر هیچ وقت آرام نخواهی شد ... درست همان موقع ... آیه ی آرامش به دلت نازل می شود . و تو تفسیرش را می دانی ... انه هو الغفور الرحیم ، و تو تفسیرش را ... . ربنا انک رئوف رحیم ، و تو تفسیرش ... الرحمن الرحیم ، و تو ... ... ... می دانی ... که بخشیده است .
بازنشر سطر چهارم رمضان 90
