نمی‌دانم چرا خدا کار را این‌‌قدر سخت کرده است؟

مثلاً چه می‌شد اگر از همان اول هرکسی را با جفتش می‌آفرید؟

دو نفر که جفت هم باشند و با هم بزرگ شوند و زندگی کنند و خوشبخت شوند.

می‌دانم آن‌وقت دیگر خبری از قصه‌های لیلی و مجنون نبود، اما درعوض خبری از قصه‌های میدان کاج هم نبود.

چرا آدم باید این‌همه از عمرش را تلف کند و تنها باشد، وقتی جفتش یک‌جای دیگر دارد عمرش را تلف می‌کند و تنهایی می‌کشد؟

حافظ نوشت:

شبِ تنهایی ام در قصد جان بود...