سطرهای سفید

نمی‌توانستم این صفحۀ بی‌نوا را که نیمِ ساعت بود مقابلم چشم‌انتظار مانده بود، سفید بگذارم... حمدِ خدا که روزی‌اش رسید:

«تو»

خدایا، ای صاحب پادشاهی باقی به جاودانگی و دوام.
و صاحب سلطنتی که بی سپاهیان توانمند است
و شکوه و عزتی که با روزگاران پایدار است
سلطنتت چنان چیرگی دارد که آغاز و انجامش را حدی نیست
و پادشاهی ات را بلندایی است که چیزها پیش از رسیدن به آن تباه شوند.
والاترین وصف وصافان، برای پایین ترین مرتبه ی بلندایی ات نارساست .
در مسیر معرفتت، صفت ها راه گم کرده اند، و نعت ها گسیخته اند و خیال های دقیق و ظریف در پیشگاهت به حیرت افتاده اند.
آری تو آنی که پیش از هر چیز بوده ای.و همواره خواهی بود و از میان نخواهی رفت

«من»
من آن بنده ی کم کار و پر آرزویم که وسیله ای در دست ندارم جز آنچه رحمتت آورده. و رشته امیدم از هم گسسته، جز رشته ی امید تو که خود را بدان آویخته ام.
اندک است نزد من طاعت که در شمار آورم و بسیار است بر من معصیت که اقرار دارم، حال آنکه بخشایش بر بنده ات بر تو دشوار نیست. پس مرا ببخشای
خدیا علم تو بر پنهان ها احاطه دارد . و هر پنهانی در برابر آگاهی ات شکار است و پیچیدگی ها بر تو پوشیده نیست و راز ها از تو مخفی نمی ماند .

/ از مناجات های حضرت امام علی بن الحسین

 *دست‌ها؛ موضوعِ تازۀ سطرهای سفیدم...