سطرهای سفید

بسم الله الر حمن الرحیم
 

مَا یَأْتِیهِم مِّن ذِکْرٍ مَّن رَّبِّهِم مُّحْدَثٍ إِلَّا اسْتَمَعُوهُ وَهُمْ یَلْعَبُونَ

هیچ پند تازه ای از پروردگارشان برایشان نیامد مگر این که بازی کنان آن را گوش دادند . (انبیاء – 2)

×××

ما را می گوید.

 این ضمیر سوم شخص جمع «غایب» ما هستیم .

نه تنها من ، نه تنها تو ،‌ نه تنها او ، «ما»  همان «آنها»ییم .

ما نه تنها با حرفهای «خودمان» ، با حرفهای «او» هم . بازی می کنیم .

همیشه یک جایی می مانیم .

یک جایی همان اول های کار .

دو نقطه ی نقل قول را ، ویرگول را ،‌ یا اصلا سه نقطه را ، با نقطه ی آخر خط اشتباه می گیریم .

آن جا که تازه باید کار را شروع کنیم ، تمام شده اش حساب می کنیم .

خدا گفت قرآن بخوانید . خب . ما هم خواندیم . اصلا چند بار هم خواندیم . بیشتر  از آن که خدا خواست . تمام .

بازنشر سطر بیست و پنجم رمضان 90