سطرهای سفید

از جلو می‌آمدند و صدای مادر را که بلندتر و عصبی‌تر بود، زودتر شنیدم: «نمی‌خوام! أه تو رو خدا ول کن!»

و دختری کنارش و همراهش می‌آمد، آرام و بالبخند. اما متوجه نمی‌شدم چه می‌گوید که مادر را عصبی کرده است. کمی که دقت کردم دیدم دختر دارد به زبان دیگری و احتمالاً فرانسوی صحبت می‌کند!

مادر ادامه می‌داد، با دست و سری که تکان می‌داد به اطراف، که: «بابا دوست ندارم یاد بگیرم، عجبا! نمی‌خواااام!»

و دخترک می‌خندید و همچنان غیژغیژگویان به همراهی با مادرش ادامه می‌داد : )