سطر نهم رمضان 95

بسم الله الرحمن الرحیم

 

اللَّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ مَثَلُ نُورِهِ کَمِشْکَاةٍ فِیهَا مِصْبَاحٌ الْمِصْبَاحُ فِی زُجَاجَةٍ الزُّجَاجَةُ کَأَنَّهَا کَوْکَبٌ دُرِّیٌّ یُوقَدُ مِن شَجَرَةٍ مُّبَارَکَةٍ زَیْتُونِةٍ لَّا شَرْقِیَّةٍ وَلَا غَرْبِیَّةٍ یَکَادُ زَیْتُهَا یُضِیءُ وَلَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نَارٌ نُّورٌ عَلَی نُورٍ یَهْدِی اللَّهُ لِنُورِهِ مَن یَشَاءُ وَیَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثَالَ لِلنَّاسِ وَاللَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ

 

خدا نور آسمان‌ها و زمین است. مَثَل نور او چون چراغدانى است که در آن چراغى، و آن چراغ در شیشه‌اى است. آن شیشه گویى اخترى درخشان است که از درخت خجسته زیتونى که نه شرقى است و نه غربى، افروخته مى‌شود. نزدیک است که روغنش -هر چند بدان آتشى نرسیده باشد- روشنى بخشد. روشنىِ بر روى روشنى است. خدا هر که را بخواهد با نور خویش هدایت مى‌کند، و این مَثَل‌ها را خدا براى مردم مى‌زند و خدا به هر چیزى داناست.

نور / 35

 ***

این آیه برایم مثل همه ی آیه های دیگر بود. تا روز عید غدیری که سالش را یادم نیست، با رفیق جان جانم رفتیم مشهد. پاییز بود و هوای سحرهای مشهد سردِ سرد. مسئول اردو گفت زائران سحر، مهمان های ویژه ی امام رضا هستند. توی راه ذکر مسیرِ زیارت را یادمان داد، می خواندیم و می رفتیم. اول توی دارالحجه جمع شدیم و بعد هرکس راه خودش را رفت. اما سفارش کردند که هرکس  100 بار آیه ی نور را این روز و این جا بخواند، فضیلتها دارد. من و رفیق جان هم رفتیم صحنِ انقلاب. انقلاب بود گمانم.  نشستیم و همین طور که گنبد جلویمان می درخشید، دندانک زدیم و بلند بلند این آیه را خواندیم. چند بار من می خواندم، خسته که می شدم او و برعکس... خیلی که خسته شدیم حوالی 80 و خرده ای مرتبه خوانده بودیم و می بایست برگردیم. سرخورده از این که نشد تمامش کنیم. به محل اقامت که برگشتیم، بچه ها گفتند خواندید؟ خجالت زده گفتیم فلان دفعه فقط. خندیدند گفتند ما 7 بار خواندیم، یا نهایتا 20 بار و... . هنوز دلمان می سوخت ولی. تا همان مسئول گفت این عددها ملاک نیستند. 80 تای شما اگر می شد 100 بار اگرچه بهتر بود، اما کار شما ناقص نبوده. آنجا بود که بالاخره گرممان شد و سرما  از تنمان در رفت... یادت است رفیق ِ جان؟

آن زیارت، آن روز، آن آیه ی نور، هنوز هم که هنوز است برای من بهترین و شیرین ترین مشهد و زیارتی است که رفته ام. آن جا بود که بار اول دلم را گذاشتم لای مرمرهای دارالحجه و عاشقش شدم. بعد از آن بود که هربار در خیالم رفتم مشهد، خودم را دارالحجه دیدم... .

حالا که می خواهم از آیه ی نور بنویسم، هی دل دل می کنم از صحن هایی که دم سحری با شانه های جمع کرده ازشان گذشتیم را رها کنم و دنبال واژه باشم برای این آیه. برای نور... .

همیشه آن آیه هایی که نور دارند، نگاهِ دلم را می گیرند. مطمئنم نور یک رمز است. یک چیزی است که خیلی خاص است. روزهای زیادی به این نور فکر کرده ام و... فکر کرده ام. همین.

می دانی خداجان؟ (این عادتِ می دانی گفتن های اول حرف هایم را، حتی موقع حرف زدن با تو هم که همه چیز را می دانی، نمی توانم ترک کنم!) اگر بشود تو را فقط به یک چیز تشبیه کرد، آن یک چیز همان نور است. اصلا هر طرفش را نگاه کنی بهترین تشبیه است.

با تو می شود همه چیز را دید و بی تو هیچ چیز دیده نمی شود. تو اگر در دل آدم باشی، دلش روشن است. دلش روشن است که همه چیز رو به راه است. همه چیز مرتب است. نگرانی جایی ندارد. تو اگر باشی، آدم مسیر درست را می بیند، کج کج نمی رود و کج کج انتخاب نمی کند. تو که هستی، ما گرممان می شود. دلمان هم گرم می شود به بودنت.

 

 

 

خدای نور، من را یک بار دیگر بگذار جلوی گنبد طلا، آیه ی نور بخوانم... .

 

بازنشرِ سطر بیست و یکم رمضان 92

سطر هشتم رمضان 95 / سطر هشتم از همۀ سطرها «مال تو» تـَر است!

بسم الله الرحمن الرحیم
 

... قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبى ...

... من هیچ پاداشی از شما بر رسالتم درخواست نمی کنم جز دوست داشتن نزدیکانم (اهل بیتم) ...

شوری / 23

 ***

پیامبرجان، تا به حال به این فکر نکرده ام که به تو، به خاطر رسالتت «پاداش» بدهم. اصلا، مگر کار من و امثال من است، پاداش دادن به پیامبر خدا؟ پاداش تو را صاحب کارت میدهد. خودِ خودِ خدا.

 اما، باید به تو نشان بدهم چقــــدر ممنونت هستم. چقدر ممنونم که پیامبرم هستی. رحمه للعالمین هستی و من جزء این عالمین. تو رحمت خدا بر منی و من از تو به خاطر رحمت بودنت ممنونم. من زیر منت تو هستم. نه می خواهم از زیر این منت دربیایم و، نه می توانم. آن چه تو خواسته ای، نیاز من است. من حتی، برای دوست داشتن ِ نزدیکان تو هم، ممنون تو هستم. هیچ چیز از بار این منت، کم نمی کند. حتی شرطی که گذاشته ای. خودش منت دیگری ست.

 

امام جان، دیشب توی خیابان ها راه می رفتم و، دل تنگ بودم. خیلی، دل تنگ بودم. جانم آب شده بود از چشم هایم بیرون می ریخت. صدای گریه ی یک بچه آمد. نگاهش کردم، در بغل پدرش بود. دختر موفرفری صورتش خیس اشک شده بود. پدرش روی سرش دست می کشید و می گفت «کجات خورد بابایی؟» دلم ریخت... دلم می خواست حالا که زمین خورده ام، بیایی بلندم کنی، دست بکشی روی سرم و بگویی «کجات خورد...؟»  من خودم را لوس کنم و با گریه بگویم «دلم...» ... دلم بدجوری زمین خورده است... . به روبرویم نگاه کردم و لابلای تمام روشنایی های شهر، هیچ گنبدی سرنکشیده بود... . هیچ گنبدی نبود که به هوایش نفس هایم بدود و پاهایم بلرزد... هیچ گنبدی نبود که زیرش، درست روبروی ضریح تو، جانم را از چشم هایم بریزم بیرون و، جانانم را توی چشم هایم جا بدهم...

امام جان، من صبرمیکنم. بدونِ اما. تو میدانی ام... تو میدانی... .

 

 

بازنشرِ سطر ششم رمضان 92

سطر هفتم رمضان 95

بسم الله الرحمن الرحیم
 

وَ اصْبِرْ لِحُکْمِ رَبِّکَ فَإِنَّکَ بِأَعْیُنِنا...

و در برابر حکم پروردگارت شکیبایی کن که تو زیر نظر و مراقبت ما هستی...

طور / 48

 ***

اوایل فکرمی کردم فقط مال بچگی ها بود،  اما بعد دیدم نه؛ هنوز هم وقتی اتفاق بدی می افتد، من به چهره ی بابا نگاه می کنم. عمق فاجعه را از چهره ی او می فهمم. اگر دل خودم مچاله هم شده باشد، همین که ببینم چهره اش مثل همیشه آرام و متین است، می فهمم همه چیز خوب است. اگر تشویش کمی در چهره اش باشد و زبانش بگوید «چیزی نیست. درست میشه. » می فهمم به زودی همه چیز کاملا مرتب می شود. از بچگی همین طور بوده ام، معیار آرامش و تشویشم در اتفاقها، باباست. پدربزرگ که فوت کرد، برای اولین بار گریه ی بابا را می دیدم... گریه اش، قطره چکانِ مرگ بود برای من... .

 

بچه ها که تازه راه رفتن یادگرفته اند، کمی می روند و زمین می خورند. مادرشان هم بدو بدو می دود بغلشان کند و سر تا پایشان را وارسی کند که مبادا زخمی... . بچه که می بیند مادر با هول و ولا دارد می دود، گریه اش می گیرد. بعد از مدتی مادر می فهمد که بچه را نترساند و وقتی زمین می خورد از دور نگاهش می کند و یاد می گیرد نگرانی اش را فروبخورد. بچه کمی روی زمین می نشیند، مادرش را که می بیند آرام است، بلند می شود و دوباره می دود دنبال بازی اش. «مادر مواظبم است و همه چیز مرتب است. »

 

خداجان،

هر اتفاقی بیفتد و هر حکمی کنی، می دانم مواظبم هستی. می دانم نگاهم میکنی. وقتی اتفاقی زمینم می زند، منتظری بلند شوم و راهم را از سر بگیرم. اما من همانجا می نشینم و میزنم زیر گریه. اگر هم بلند شوم، یا برمی گردم راهی که رفته بودم و بینش زمین خورده بودم را، یا جلو می روم، اما کج.

تو می دانی، من صبر کردن را یاد گرفته ام، یاد گرفته ام و «بی خیال شدن» و «قید همه چیز را زدن» اشتباهش نمی گیرم..

حالا رمضان است. دلم بعد از تمام زمین خوردنها، دارد راه می رود. دستش را به دیوار محبتت گرفته و، دارد آهسته آهسته راه می رود. می دانم نگاهم می کنی. می دانم مواظبم هستی. من توی خانه ی تو هستم. نمی گذاری فلج شوم...

تو حکم کن. تو که مواظبم هستی؛ فقط صبر کردن را قدم به قدم یادآوری ام کن... .

 

بازنشرِ سطر هشتم رمضان 92

سطر ششم رمضان 95

بسم الله الرحمن الرحیم
 

فَلَعَلَّکَ باخِعٌ نَفْسَکَ عَلى‏ آثارِهِمْ إِنْ لَمْ یُؤْمِنُوا بِهذَا الْحَدیثِ أَسَفاً

نزدیک است که اگر امت تو به این سخن ( قرآن ) ایمان نیاورند جان عزیزت را از شدت حزن و تأسف بر آنان هلاک سازی!

کهف / 6

 ***

من قرآنت را دوست دارم پیامبرجان؛

 قرآن تو را، قرآن خدا را، قرآن خودم را.

همان که روی میزم است، با جلد سورمه ای زیپ دار، و هرازگاهی از عطر امام رضا به جلدش میزنم. همان که اگر ببینم گرد و خاک رویش نشسته، بغلش میکنم، می بوسمش، می بویمش. نه... بوی عطرش هم رفته پشت گرد و خاکها... . دوباره عطر میزنم، دوباره شروع میکنم، از همان جای همیشه... : طه.

من قرآنم را دوست دارم؛

لابلای صفحه هایش برگ گل محمدی هست. برگ آفتابگردان هست.  یک خوشه یاس هست. یک شکوفه مریم است. کنار بعضی صفحه ها صدای خنده هایم می آید. کنار بعضی دیگر، گریه هایم. باید مطهر بود، تا به جای گرفتن قرآن از گوشه ی صفحه ها، یا با دستکش خواندنش، تک تک واژه هایش را لمس کرد و با سرانگشت، بوسیدشان.

پیامبرجان، می بخشی، اما من دوست دارم تو یک روز حرفت را پس بگیری*. قرآن می خوانم تا تو خوشحال شوی. یا نه، کمتر غمگین باشی. غمگین هم که نه، دلخور... . تو، رسول مهربانی، یک بار از ما گلایه کردی و آن هم پای قرآن بود. نمی شود ما یک کاری کنیم تو حرفت را یک روزی پس بگیری؟ یا لااقل بگویی فلانی و فلانی و فلانی، جزء آن ها نبودند که قرآن را... ؟.

جانت سلامت پیامبرجان، من به قرآنت ایمان دارم. به سینه ات. به زبانت. به دستهای امیر مومنان. می دانم تو به سینه و زبان و دست های من ایمان نداری. اما همین دستهای بی ایمان را بگیر، تا تمام سینه ام یک جا تو شود، و زبانم فقط از تو بگوید. صبرکن، رمضان است. می خواهم بهار شوم. بذرهایش لای صفحه های قرآنم است. صبرکن...

 

* «وَ قَالَ الرَّسُولُ یا رَبِّ إِنَّ قَوْمِی اتَّخَذُوا هَذَا الْقُرْآنَ مَهْجُوراً» فرقان/30
بازنشر سطر چهارم رمضان 92

سطر پنجم رمضان 95

بسم الله الرحمن الرحیم

 

قالَ لا تَخافا إِنَّنی‏ مَعَکُما أَسْمَعُ وَ أَرى

فرمود: نترسید. بی تردید من همراه شما هستم. می بینم و می شنوم.

طه / 46

***

خیلی وقت است، دلاشوبه هایم را پای این آیه جاگذاشته ام. هر بار به اینجا می رسم، همه ی بارِ تشویشم را زمین می گذارم و می نشینم کنار این آیه یک دل سیر، نفس راحت بکشم.

 

تو هیچ وقت من را تنها نگذاشته ای خداجان. نه چون من آن قدری خوبم که به حال خودم رهایم نکنی، چون تو آن قدری خوبی که مرا به حال خودم رها نمی کنی. نشده بخواهم با تو حرف بزنم و فکرکنم «نیستی». نه چون من همیشه حواسم به تو هست، چون تو همیشه حواست به من هست.

 

خیالم راحت است که هستی. که اگر بگویم بالای چشمت ابرو، قهر نمی کنی بروی. اگر کاری که گفتی را انجام ندادم، مرا ول نمی کنی. اگر صد سال سراغت را نگیرم و بعد یادت کنم، قبولم می کنی. خیالم راحت است برای صدا کردنت، نه صدای بلندی لازم است و نه نردبانی. برای این که حرفم را بشنوی هزار و یک واسطه چیدن لازم نیست. برای کنار تو بودن، تنظیم قرار و ساعت و روز خالی، لازم نیست.

 

خیالم راحت است و نمی ترسم. نمی ترسم که یک روز تو را نداشته باشم. نمی ترسم تو را از دست بدهم. این اطمینان را، تو به داده ای. این همان نیرویی است که گریه ی آدم ها را بند می آورد. درست همان لحظه ای که فکر می کنند حق دارند تا تهِ دنیا گریه کنند، آرام می گیرند. یک هو یادمان می افتد تو هستی. تو می بینی. تو می شنوی. تو، حواست هست... . فقط حسِّ بودن توست، که گریه ی آدم را بند می آورد، وقتی حس می کند یک گوشه ی دنیا غریب افتاده و کلِّ دنیا به جانش افتاده.

 

خداجان، نمی ترسم. تو با منی. می بینی. می شنوی.

 

بازنشر سطر یازدهم رمضان 92

سطر چهارم رمضان 95

بسم الله الرحمن الرحیم

 

وَ الَّذینَ جاهَدُوا فینا لَنَهْدِیَنَّهُمْ سُبُلَنا وَ إِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنینَ

و کسانی که در راه ما کوشیده اند ، به یقین راههای خود را بر آنان می نماییم و در حقیقت ، خدا با نیکوکاران است.

عنکبوت / 69

 ***

می دانی خداجان،

من نمی توانم بگویم فلانی یا بهمانی را دارم. خانم X و آقای  Yرا دارم. شاید بودنشان را داشته باشم، شاید باشند، اما من ندارمشان.  من هیچ کدام از بنده هایت را ندارم. آن ها بنده های تواند، من که نمی توانم داشته باشمشان. آن ها فقط هستند. خیلی هایشان هم خیلی خوب، هستند. اما این فقط تویی که آن ها را داری.

 تنها صاحبِ بنده ها، مولایشان است.

 

من فقط تو را دارم. من فقط کسی را دارم، که برای خوشامدش تلاش میکنم. که تملقش را می گویم و قربان صدقه اش می روم. من فقط کسی را دارم که تمامِ لحظه هایم کنارم است. کسی که دوست دارم بخندانمش. دوست دارم از خودم راضی اش کنم. کسی که اگر توی سرم بزنند، می روم پیش او گلایه شان می کنم. اگر نوازش کنند، می روم پیش او تعریفشان را می کنم. کسی که هرچه می خواهم، از او می خواهم. تمام حرفهایم مال اوست. گریه هایم مال اوست. کسی جز او نمی تواند گره از دلم باز کند.

این کارها، فقط باید از تو بربیاید. فقط تو باید خدای من باشی.

من فقط تو را دارم، همان طور که یک غلام، تنها صاحبش را دارد.

 

الی من یذهب العبد الا الی مولاه؟ / دعای ابوحمزه ثمالی

آخر بنده به جز درگاه مولایش کجا برود خدا جان؟

اصلا کجا را دارد که برود؟ چه کس دیگری را دارد؟

تنها داشته ی من تویی.

 

تنها داشته ی من تویی و، من باید برای داشتن ِ بیشترت تلاش کنم. هرقدر من بیشتر تلاش کنم، تو را بیشتر  دارم. سهمِ بیشتری از تو را دارم. دلِ یک وجبی ام را باید بزرگــــــ و بزرگـــــــ و بزرگــــــــ تر کنم؛ که تو را بیشـــــــتر و بیشـــــــتر و بیشـــــــتر داشته باشم. من هر قدر تلاش کنم در راه تو، دارایی ام که تو ای، بیشتر می شود. همان طور که کارگر معدن هرچه بیشتر تلاش کند، سنگ های قیمتی بیشتری... . تو از هرچیزی گرانبهاتری. تو از هرچیزی قیمتی تری. تنها تویی که می ارزی آدم برای به  دست آوردنش، برای داشتنش، تلاش کند.

می خواهم تو را زیـــــــاد داشته باشم خداجان. مثل دعای سحر که می گوید از همه چیزت، همه اش را، بهترینش را می خواهد. می خواهم آن قدر تــــــوام بزرگ باشد، که وقتی خواستم اشتباهی کنم، جلویم را بگیرد. چه فایده خدای آدم آن قدر کوچک باشد که نتواند مانع گفتن یک دروغ کوچک شود؟ چه فایده از دست روی دست گذاشتن و تلاش نکردن در راه تو و کم و کم و کم داشتنت، که آخر سر حتی نتوانی گره از اخم های سنگین دلم باز کنی؟

 من می دانم تو بزرگی. تو بزرگـــــــتــــــــرینــــــــی. اما اگر من تنها یک مشت از بزرگی ات را توی دستهای کوچکم گرفتم و گفتم کافیست و بعد رفتم سراغ شیطنت هایم، تقصیر توست؟ هی بنشینم نگاه کنم که خدای بقیه آن قدر بزرگ است که حتی وقتی کمر دلشان شکسته، صاف و خنده رو دارند زندگی می کنند، آن  وقت من نسیمی که به دلم می خورد، بیفتد در بستر مریضی و هی آه و ناله کنم؟

می خواهم تلاش کنم در راهت، تا تو که تنها داشته ی منی، بزرگ شوی. می خواهم خدای بزرگ خودم باشی.

 

بازنشرِ سطر بیست و دوم رمضان 92

سطر سوم رمضان 95

بسم الله الرحمن الرحیم

 

یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا قُوا أَنْفُسَکُمْ وَ أَهْلیکُمْ ناراً وَقُودُهَا النَّاسُ وَ الْحِجارَةُ...

ای کسانی که ایمان آورده اید، خود و کسانتان را از آتشی که هیزمش مردم و سنگ ها خواهند بود، نگه دارید...
تحریم / 6
 

***

به تمام کسانم*، اهلم؛

آن ها که اهلی ام کرده اند:

 

من، تک تک خطوط چهره ات را از حفظم. کمترین درهم شدنشان کافیست برای پرسیدن حالت. حتی روزی صدبار. که صدبار دیگرش را هم هر روز از چشم هایت می پرسم.

چندشب پیش خواب دیدم. فقط خواب دیدم در مهلکه ای. تا هنوز آشفته ی آن خوابم و یادم که می افتد، انگار همین حالا از بلندی کابوس پرت شده ام پایین.

 دستِ بلا از دامن گلدارت دور باد! کاش آن روزها برنگردد، که تو درد می کشیدی و من اشک... . «دمت گرم و سرت خوش باد!» دلم می خواست دانه دانه ی دردهایت را مثل ستاره بچینم. یا لااقل زورش را داشتم، خورشید را می آوردم پای آسمانت تا تمامشان را محو کند.

تمام دعاهای من برای توست. برای یک لحظه دلـشادتر بودنت، یک خنده دلـخوش بودنت، یک چرخه بر وفق مراد بودن روزهایت. برای کمر شکسته ی دلم نه، برای باز شدن گره ی ابروهای درهم تو دعا میکنم.

 

با این همه، خودت انصاف بده؛

من که می می رم برایت،

من که زنده می شوم برایت،

من که... من که تو جانمی،

چطور می شوم ببینم کنار سنگها، هیزم جهنم شده ای؟... ببینم می سوزی و تمام می شوی و دوباره از سر... . چطور ببینم عذاب می شوی؟

جهنم من، تصوّر اندوه توست.

چطور ببینم جهنم شده ای؟

 

به خودت نه، به من رحم کن. مواظب خودت نه، مواظب من باش.

تو تنها، عزیز این دنیای من نیستی؛ اگر خدا هزار دنیا داشت، تو عزیز هزار دنیای من بودی.

 

عزیزِ دنیا و آخرتم،

کنار حوض کوثر، حتماً برای ما هم جا هست.

دست هایت را بده، محکم. باید، مواظب هم باشیم.

 

 

 

 

 * همشهری های ما، به کسی که خیلی دوستش دارند، می گویند «کسامی».

بازنشرِ سطر سوم رمضان 92

سطر دوم رمضان 95

بسم الله الرحمن الرحیم
 

... وَ مَنْ تَطَوَّعَ خَیْراً فَإِنَّ اللَّهَ شاکِرٌ عَلیمٌ

... و هر که با رغبت کار خیری را انجام دهد، پس قطعا خداوند شاکر دانا است.

بقره / 158

 ***

نمی دانم باید چه بنویسم خداجان. از وقتی چشمم به کلمه ی «شاکر» خورده، سرم پایین افتاده و هی می خندم. می شود کل این پست را لبخند بگذارم؟ یک لبخند به وسعت ناباوری ام از مهربانی تو؟

می دانی؟ می دانی می خواهم چه بگویم؟ حضرت رئوف، بندگی ات را می کند با آن همه مهربانی که هیچ وقت توی باورم جا نشده... . مگر تو، تو که خدای حضرت رئوف هستی، جز این می توانی باشی؟...

تو، از بندگانت، شاکر باشی؟ ...

 

تو اگر خدای من نمی شدی چه کار می کردم...؟

: )

 

بازنشرِ سطر دوازدهم رمضان 92

سطر اول رمضان 95

بسم الله الرحمن الرحیم

 

سابِقُوا إِلى‏ مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّکُمْ وَ جَنَّةٍ عَرْضُها کَعَرْضِ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ...

بشتابید به سوی آمرزش پروردگارتان و بهشتی که پهنایش به پهنای آسمان و زمین است...

حدید / 21

 ***

کسی چه می داند، آسمان تو، زمین تو، پهنایش چقدر است؟ کسی پهنای بهشتت را چه می داند؟

وسعت آمرزشت را، کسی چه می داند؟ آمرزشت که در کلامت حتی، از همه چیز و از بهشت، سبقت می گیرد.

یــــازده ماه، توی خرابه ام نشستم و زانوهایم را بغل کردم. کاخ بهشتی ات کی از یادم رفت؟ ناز و نوازش های مهربانانه ات اگر از خاطر ناسپاسم رفت، دعاهای اجابت شده ام فراموشم نشد.

حالا که باز، بار عام داده ای و «سابقوا»یت بوی «حیَّ علی الصلوه» می دهد، هرچند «پای ما لنگ است و منزل بس دراز»، می دوم مثل کسی که یازده ماه نه آب خورده و نه نان و حالا به بزرگترین ضیافت زندگی اش دعوت شده. می دوم که هیچ چیز از مغفرت تو نه نزدیکتر است، نه وسیعتر. این غل و زنجیرها که تا دیروز پای سجاده هم گرفتارشان بودم را پشت در کاخ رمضان می گذارم و با من است از در پشتی که خارج می شوم، چقدرشان مانده باشد. تکان نخورده باشند یا نیست شده باشند.

 می خواهم بدوم، با تمام سرعت.

 بهشتت را ندیده ام، آسمان و زمینت را وجب نکرده ام،  اما آمرزشت را چشیده ام. من گرسنه ی مهربانی ات هستم.

 می دوم به سوی بخششت، قربه  الی الله. الله اکبر.

 

 

* بازنشرِ سطر اول رمضان 92

سطرهای سفید | روزآیه‌نوشت‌های رمضان

فکر می‌کنم 6سالی می‌شود که «سطرهای سفید» می‌زنم؛

وجه تسمیۀ این مجازخانه، روزآیه‌نوشت‌های رمضانی‌ام است که از سال 89 سطرشان زده‌ام. یعنی هرروز یک آیه از قرآنِ خدا را بالای سر صفحه گذاشته‌ام و چند سطر از دلِ خودم را هم زیر سایه‌اش و نامشان را گذاشته‌ام «سطرهای سفید».

تا همین چند روز پیش، هیچ تصمیمی برای سطرهای سفید امسال نداشتم؛ تمام وقت و هوش و حالم برای پایان‌نامه دارد صرف می‌شود، که اگر تا کمتر از یک ماه دیگر دفاع نشود، اخراج می‌شوم. اما نتوانستم هویت و چیستی سطرهای سفید را ازش بگیرم. آرشیو سطرهای سفید قبلی (مجازخانۀ بلاگفا) را باز کردم و دیدم در این سال‌ها سطرهایی هست که خودم هم فراموششان کرده‌ام؛ تصمیم گرفتم امسال بازنشر بعضی از سطرهای سال‌های قبل باشد.

و

به سنت هرسال: ماهِ من، تقدیم خورشیدم، حضرت شمس الشموس...