سطر یازدهم رمضان 95
بسم الله الرحمن الرحیم
... وَصَلِّ عَلَیْهِمْ إِنَّ صَلاَتَکَ سَکَنٌ لَّهُمْ وَاللّهُ سَمِیعٌ عَلِیمٌ
... (ای رسول) و دعایشان کن که دعاى تو آرامشى براى آنهاست، و خدا شنواى داناست. (ترجمه بهرام پور)
توبه - ۱۰۳
***
(ای حضرت فرستاده ی حق)
دعایمان کن
این روزها، تمام چیزی که لحظه‌هایمان ندارد، آرامش است.
شاید کرخت باشیم، شاید خسته باشیم، شاید سست باشیم، شاید خوابالوده باشیم، شاید... اما آرام نیستیم.
خیلی وقت ها حس می کنیم دلمان چیزی می خواهد که نمی دانیمش. سرش را با هرچه گرم می کنیم، سرد است هنوز.
خیلی وقت ها گلویمان بغضی دارد که نمی دانیمش. و هرچه می باریمش، خالی نمی شویم انگار...
خیلی وقت ها در فکر چیزی فرو می رویم که نمی دانیمش. و اگر بپرسند «به چی فکر می کنی؟» می گوییم «هیچی» و لبخند می زنیم و مشغول کاری می شویم.
دلهمایمان آرام نیست اما.
شاید مثل عضوی دردآلود، به خواب فروبرده ایمش. با مسکن و آرامبخش حتی. که فقط بخوابد و ناآرامی نکند. شاید مثل بچه ای بیش فعال، آن قدر در طول روز بازی اش می دهیم و سرگرم چیزهای رنگارنگ می کنیمش، که خسته شود و فقط یک گوشه بیفتد و بخوابد.
خیلی هایمان هم شاید دنبال آرامشش رفته ایم. در درس، در کار، در تشکیل خانواده، در موسیقی، در ورزش و ...
اما هنوز اگر یک لحظه مجالش دهیم، می بینیم گوشه ای نشسته به خود می لرزد و شاید اگر سرش را بلند کنیم، چشمان خیسش را پایین بیندازد.
دعایمان کن
آرام نیستیم
و فقط دلهایمان می دانند
دنیایمان کسی را کم دارد
که حواسمان به او نیست
دعایمان کن،
حضرت فرستاده بر دلهای ناآرام ما.
بازنشرِ سطر چهاردهم رمضان 91